Czesław Zawadziński w latach 1902-1905 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie był uczniem Floriana Cynka i Teodora Axentowicza.
W roku 1908, po studiach wyjechał na stałe do Francji; tam przebywał głównie w Paryżu i na Lazurowym Wybrzeżu, jeździł też do Bretanii.

Tworzył w obrębie tzw. École de Paris, bliżej związany z kręgiem artystów polskich skupionych wokół Augusta Zamoyskiego. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Po 1914 przez pewien czas współpracował z paryską pracownią lalek artystycznych Stefanii Łazarskiej.
Od 1909 wystawiał na paryskich Salonach – kilkakrotnie na Salonach Niezależnych i Jesiennym, raz także na Salon des Tuileries.
Ponadto wystawiał w Muzeum Sztuk Dekoracyjnych, Galerie Barbasangs, Galerie Montaigne.
Nie zaniedbywał kontaktów z krajem; był członkiem rzeczywistym warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie; w 1922 roku miał tam wystawę indywidualną.
Pokazał na niej 41 obrazów, wśród których były portrety kobiece (m.in. Olgi Boznańskiej), pejzaże z Bretanii, akty, obraz pt. Hallerczycy, martwe natury i liczne przedstawienia kwiatów – róż, chabrów, cyklamenów, pelargonii, petunii, tulipanów, georginii.
Autorem wstępu do katalogu tej wystawy był E. Ligocki, który pisał o artyście jako o „rzadkim człowieku talentu”, który „dojrzał w środowisku paryskim”, jest przede wszystkim „poetą barwy”, a „interesują go zwłaszcza dwa przejawy koloru – kwiat i kobieta.
Nic w tym człowieku nie ma ‘literatury’ – malarz i tylko malarz. Nie ma nic z efekciarstwa – każde dotknięcie pędzla mówi o długiej i rzetelnej pracy i przemyśleniu wrażenia.”