Od 1910 pracował w biurze inżynieryjnym budowy kolei żelaznych „północno-zachodniego kraju”, a w 1917 został inżynierem-architektem budownictwa guberni petersburskiej. Od 1922 mieszkał w Wilnie, pracując okresowo w samorządzie miejskim. Od 1944 był inspektorem ochrony zabytków.

Kamarauskas był malarzem architektury.
Ulubionym tematem jego prac były zabytki – kościoły, zamki, domy, mury, bramy – z terenów dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, m.in. Wilna, Kowna, Grodna, Troków. Malował też zabytkowe budowle Petersburga i jego okolic. Dorobek artysty był ogromny – do 1941 wykonał ok. 5000 akwarel, gwaszy, obrazów olejnych.
Kolekcjonował dawne ryciny, które często służyły mu za wzór pomocny przy odtwarzaniu budowli już nie istniejących. Tworzył panoramy i plany Wilna, zwykle dokładnie je opisując, a często załączając także pomiary budynków.
Widoki miejskie uzupełniał bogatym sztafażem; dokładność w przedstawianiu detali architektury łączył z romantyczną konwencją przejętą tak z rysunków M. E. Andriollego, jak i obrazów malarzy rosyjskich.
Ponadto zajmował się konserwacją i kopiowaniem obrazów, projektował plakaty, znaczki, banknoty, widokówki, ekslibrisy.
Swoje prace podpisywał zawsze po litewsku, co w roku 1893 - jako niepożądana demonstracja patriotyzmu - spowodowało nawet jego aresztowanie i czasowe więzienie.
Dzieła artysty znajdują się dziś w zbiorach litewskich – w kolekcjach prywatnych oraz w muzeach i instytucjach Wilna, Troków i Kowna.
Jedna z jego akwarel - Rekonstrukcja starego Wilna ze zbiorów Muzeum Sztuki w Wilnie – pokazana została w roku 1996 na wystawie w Toruniu (patrz: Kształcenie artystyczne w Wilnie i jego tradycje, Toruń 1996, s. 88, nr kat. 57).