František Kupka (Opočno (Czechy) 23 IX 1871 – Puteaux (Francja) 24 VI 1957) studiował w akademiach w Pradze i Wiedniu. W 1894 przeniósł się do Paryża, gdzie pracując jako rysownik, studiował w prywatnej Académie Julian i rozwijał szerokie zainteresowania różnymi dziedzinami sztuki, filozofią i teorią sztuki. Na przełomie wieków tworzył głównie w dziedzinie plakatu, ilustracji, rysunku satyrycznego (współpracował z pismami o zacięciu politycznym i anarchistycznym). Tworzył też cykle ilustracji podejmujących w tonie krytycznym sprawy społeczne. Jednocześnie pracował nad własną formułą malarstwa, dochodząc do czystej abstrakcji już około 1909-1911, jako jeden z pierwszych artystów w Europie. Interesowały go relacje kolorystyczne form, podejmował próby przełożenia dźwięków i harmonii muzycznych na język plastyki. W poszukiwaniach tych zbliżył się do orfizmu, był związany m.in. z Robertem Delaunay’em, Marcelem Duchampem i in. reprezentantami tego kierunku. Wystawiał też z kubistami, m. in. na Salon des Indépendants w 1912. Po I wojnie światowej wrócił do Czech, został profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. W 1931 był współzałożycielem międzynarodowej awangardowej grupy Abstraction-Création, działającej głównie w Paryżu, skupiającej abstrakcjonistów spod znaku geometrii. W 1946 miała miejsce retrospektywa jego prac w Galerii Mánes w Pradze, w tym samym roku po raz pierwszy wziął udział w Salon des Réalités Nouvelles w Paryżu, na którym wystawiał regularnie aż do śmierci. Należy do najwyżej cenionych malarzy abstrakcjonistów 1. poł. XX wieku.