Antal Diósy – węgierski malarz, rysownik i grafik. W latach 1910-1914 studiował w Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego w Budapeszcie, ucząc się w pracowni dekoracyjnego malarstwa ściennego u Aladara Körosfoi-Kriescha. Jeszcze w czasie studiów pod kierunkiem profesora pracował przy dekoracji kościoła w Zebegeny. W latach 1914-1915 był jego asystentem. W tym okresie interesował folklorem i sztuką ludową; z gronem kolegów podróżował po Siedmiogrodzie rysując tamtejsze stroje, charakterystyczne motywy zdobnicze (opublikowane w zbiorowym albumie; 1915). W latach I wojny światowej służył w wojsku, wykonał wówczas serię rysunków i akwarel z frontu rosyjskiego. Po wojnie przebywał w Budapeszcie, w 1922 zamieszkał w Klużu (węg. Kolozsvár). Był aktywnym organizatorem życia artystycznego – współzałożycielem Stowarzyszenia „Cennini” w roku 1920, przewodniczącym Stowarzyszenia Węgierskich Akwarelistów i Pastelistów od 1923. Podróżował po Europie – był we Włoszech, Francji, Holandii, Szwecji, malując cykle akwarel z odwiedzanych okolic. Uczestniczył w licznych wystawach, bywał odznaczany medalami (np. Grand Prix w Paryżu w 1937; złoty medal w Mediolanie 1940). W latach 1942-1949 prowadził zajęcia z sztuki dekoracyjnej w budapeszteńskiej Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego. Zajmował się malarstwem ściennym, wykorzystując przy tym ludową ornamentykę. W okresie międzywojennym brał, m.in. udział w pracach nad dekoracją sal budapeszteńskiego Parlamentu – wspólnie z Gézą Udvary był autorem malowideł z Apoteozą węgierskich władców. Ponadto malował olejno i - przede wszystkim - akwarelą i pastelami, tworząc pejzaże, mariny, widoki miast (Budapeszt, Sztokholm), kwiaty, sceny figuralne, akty. Malował także portrety; podczas bytności w Holandii portretował królową Wilhelminę, w latach pięćdziesiątych malował głównie portrety akwarelowe. Zajmował się grafiką, ilustratorstwem (rysunki do paryskich pism „Le Matin” i „La Presse”), projektował znaczki pocztowe, rysował karykatury. Prace artysty - popularyzowane przez licznie wydawane pocztówki – znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeum w Budapeszcie.