Aleksander Sarnowicz w latach 1905 - 1906 oraz 1909-1910 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem L. Wyczółkowskiego. Później na dwa lata wyjechał za granicę, do Francji i Austrii, przebywał w Paryżu i Salzburgu, a następnie zamieszkał w Kijowie. W 1919 ochotniczo wstąpił do Legionów i służył w 7 Pułku Ułanów Lubelskich. Podczas kampanii 1920 roku został ciężko ranny. Od 1912 sporadycznie, a w latach 1921 -1938 stale i z dużym powodzeniem, wystawiał swoje obrazy w warszawskiej Zachęcie. Malował kompozycje batalistyczne z czasów wojny, ale jego twórczość - na którą składały się niemal wyłącznie obrazy olejne - to przede wszystkim pejzaże, sceny z życia wsi, miasteczek, studia zwierząt. W latach dwudziestych i trzydziestych malował również krajobrazy i motywy tatrzańskie oraz portrety górali. Kilka prac artysty znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie, a większy ich zespół w Muzeum Okręgowym w Radomiu, gdzie w latach 1945, 1958 i 1968 urządzono wystawy jego malarstwa.