Zbigniew Gostwicki(Godów k. Starachowic 7 XII 1906 - Kraków 19 III 2003) (do 1934 używał nazwiska Jarosz, następnie przyjął nazwisko rodowe matki - Gostwicki) studiował w latach 1926-1930 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. Teodora Axentowicza i Fryderyka Pautscha. W 1931 spędził też kilka tygodni w paryskiej filii Akademii, ucząc się pod kierunkiem prof. Józefa Pankiewicza. Po powrocie do Krakowa związał się z "Grupą Dziesięciu" (należeli do niej też m.in. Zbigniew Pronaszko, Marcin Samlicki, Tadeusz Seweryn, Adam Bunsch, Teodor Grott, Vlastimil Hofman). Jednocześnie przyjaźnił się z członkami tzw. pierwszej Grupy Krakowskiej, m.in. z Adamem Marczyńskim i Henrykiem Wańkiem. Przed wojną poznał też Tadeusza Brzozowskiego i Tadeusza Kantora. Po wojnie wielokrotnie wystawiał z członkami tzw. drugiej Grupy Krakowskiej, reaktywowanej w 1957, lecz członkiem grupy nie został. Miał m. in. indywidualną wystawę w Galerii Krzysztofory w 1968, a także wiele innych, głównie w środowisku krakowskim i w Zakopanem, gdzie często spotykał się z Tadeuszem Brzozowskim. Pracował również jako konserwator i pedagog. Jego malarstwo, w okresie międzywojennym reprezentujące nurt postimpresjonizmu, po wojnie przybrało formy abstrakcyjne, zbliżone do malarstwa materii.