René Portocarrero (El Cerro k. Hawany 24 XII 1912 - Hawana 7 IV 1985) , od dzieciństwa zajmujący się rysunkiem i malowaniem, nie przeszedł zwykłej drogi edukacji artystycznej.

Już jako 11-latek eksponował swoją pracę na dorocznym kubańskim Salonie sztuk pięknych. W wieku 14 lat uczęszczał przez pewien czas do Academia de S Alejandro w Hawanie, lecz temperament i silna indywidualność nie pozwoliły mu na regularne studiowanie.
W samodzielnych poszukiwaniach inspirował się różnymi kierunkami współczesnej sztuki, szczególnie osobowością i dokonaniami Picassa.
W 1939 był profesorem w Wolnej Akademii Malarstwa i Rzeźby pod dyrekcją Abeli, zaś w latach 40. uczył rysunku w hawańskim więzieniu - twierdził, że styl jego wychowanków również wywarł wpływ na jego sztukę.
Podróżował m. in. na Haiti, do Europy i USA, gdzie miał wystawę indywidualną w Julian Levy Gallery w Nowym Jorku w 1945. Był malarzem starej Hawany, jej codzienności i sytuacji odświętnych (sceny karnawałowe), charakterystycznych zakątków i postaci.
Tworzył również kompozycje abstrakcyjne lub utrzymane na granicy abstrakcji kompozycje z motywami roślinnymi, zwierzęcymi itp. Jego sztuka odznacza się barokowym bogactwem linearnych form, intensywną kolorystyką, swoistym dla sztuki latynoskiej nasyceniem i "gęstością", a zarazem zdradza inklinacje do geometrii, rytmu, multiplikacji. Obok malarstwa zajmował się również ceramiką (m. in. mural z postaciami kobiet i motywami roślinnymi w Palacio de la Revolución w Hawanie, 1968) oraz ilustracją książkową.

Sztuka Portocarrero została doceniona zarówno w rodzinnym kraju (jako artysta o pozycji klasyka cieszył się względną swobodą podróżowania i międzynarodowych kontaktów), jak i na świecie. Jego prace znajdują się w stałych kolekcjach muzeów m. in. w Nowym Jorku, San Francisco, Waszyngtonie, Paryżu oraz w czołowych kolekcjach Ameryki Łacińskiej: Sao Paulo, Rio de Janeiro, Buenos Aires, Montevideo, Caracas i in.