Adolf Schlabitz(Gross-Wartenberg /dziś Syców/ 1855 - Brixlegg /Tyrol, Austria/ 1943) - malarz niemiecki; w latach 1875-82 studiował w ASP w Berlinie. Następnie, dzięki otrzymanemu stypendium, w 1883 wyjechał do Paryża, gdzie kształcił się w Academie Julian u Jules-Josepha Lefebre’a i Gustava Boulangera. Podróżował po Europie, był w USA. Trzy lata spędził jeszcze w Monachium. Przed 1887 wrócił do Berlina, gdzie niebawem otworzył własną szkołę rysunku i malarstwa. Równocześnie pracował na Politechnice, a od 1908 w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1911 otrzymał tytuł profesora. Od 1901 artysta co roku wyjeżdżał do Brixlegg w Tyrolu; w latach 20. zamieszkał tam na stałe. Malował sceny historyczne i rodzajowe (Rozprawa przed sądem krajowym we Wrocławiu), pejzaże, m.in. krajobrazy z Tyrolu oraz portrety, często o charakterze rodzajowym lub historyzującym. W 1907 wykonał wielkie malowidło do auli gimnazjum Martina Rinckarta w Eilenburgu. Swoje obrazy pokazywał na licznych wystawach; w latach 1896-1915, m.in. na Wielkich Berlińskich Wystawach Sztuki.