Bencion Rabinowicz (Białystok 1905 - Paryż 1989) pochodził z rodziny rabinackiej, jego ojciec był architektem. Przyszły artysta uczył się rysunku i malarstwa od 12 roku życia. Od 1922 pracował samodzielnie w rodzinnym mieście. W latach 1926-1930 był dekoratorem teatralnym. W 1927 miał pierwszą wystawę w Białymstoku, od 1928 wystawiał w Warszawie. W 1929 otrzymał 3-letnie stypendium na studia w Paryżu, gdzie od 1930 uczęszczał do pracowni Fernanda Légera. Pozostał w Paryżu na stałe, zmieniając obywatelstwo na francuskie. Współtworzył szeroki nurt międzynarodowej Ecole de Paris okresu międzywojennego. Pozostawał wierny figuracji ze skłonnością do stylizacji geometrycznej. W latach II wojny światowej uwięziony wraz z żoną w obozie przejściowym, uniknął deportacji dzięki pomocy Jean Paulhena i był przezeń ukrywany do końca wojny. Po wojnie artysta zajął się tematyką biblijną, stworzył m. in. cykl 126 ilustracji do psalmów. Prace te były wystawiane w Muzeum Sztuki Nowoczesnej Miasta Paryża, w Muzeum w Lyonie i w innych miejscach.