Bronisław Jamontt – malarz i pedagog; uczył się Wileńskiej Szkole Rysunkowej u Iwana Trutniewa i Iwana Rybakowa. W latach 1908-1910 studiował prawo w Petersburgu i dorywczo kontynuował studia artystyczne. W tym czasie odbyła podróż do Krakowa i Zakopanego, gdzie zetknął z malarstwem J. Stanisławskiego i malował w plenerze wspólnie z malarzami jego „szkoły”. W 1910 wrócił do Wilna i pracował w okolicznych dworach jako nauczyciel rysunków. W czasie I wojny światowej przebywał poza Wilnie, m.in. uczył rysunku w Homlu. Nauczaniem zajmował się także w latach następnych. Sam studiował jeszcze na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1928-1934). W 1932 został asystentem Ferdynanda Ruszczyca w kierowanej przez niego katedrze pejzażu. Następnie był zastępcą profesora, a od 1937 profesorem nadzwyczajnym wileńskiej uczelni. W tych latach wiele podróżował – był, m.in. w Paryżu Brukseli, Rzymie, Florencji. W czasie II wojny światowej zajmował się tajnym nauczaniem, po wojnie od 1945 mieszkał w Toruniu, gdzie był profesorem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wystawiał od 1915, biorąc udział w licznych wystawach krajowych i zagranicznych, a jego prace niejednokrotnie były wyróżniane medalami i nagrodami. Malował pejzaże, widoki starej architektury Wilna czy Torunie; zaułki, podwórka, malownicze zakątki miejskie. W pejzażach z lat dwudziestych, poprzez silną stylizację i geometryzację form, bliski był niekiedy malarstwu formistów. Późniejsze jego prace, bliższe naturze, odznaczają się swoistą, silną ekspresją. Malował głównie temperę lub gwaszem na papierze bądź tekturze; rzadko posługiwał się farbami olejnymi. W późnych latach twórczości artysta zajmował się również akwafortą.