Władysław Ślewiński (Białynin k. Mikołajewa na Mazowszu 1856 - Paryż 1918) - w młodości krótko uczył się rysunku u Wojciecha Gersona w Warszawie, ale malować zaczął dopiero po przyjeździe do Paryża w roku 1888. Tam, również krótko, uczył się w Akadémie Julian i Akadémie Colarossi. Zaprzyjaźniony z Paulem Gauguinem, w l. 1890-1895 wyjeżdżał wraz z nim do Le Pouldu w Bretanii, gdzie zbliżył się do grupy malarzy tzw. szkoły Pont Aven. W 1896 zamieszkał w Le Pouldu na stałe. W 1898 podróżował do Hiszpanii. Lata 1905-1910 spędził w Polsce – w Krakowie, Poroninie, Warszawie. W 1907 był w Monachium. W 1908 został profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, otworzył także własną szkołę malarską. W 1910 wrócił do Francji i na stałe zamieszkał w Doëlan w Bretanii. Malował martwe natury, kwiaty, portrety, krajobrazy z Tatr, Podhala i Kazimierza nad Wisłą, a przede wszystkim nadmorskie pejzaże z Bretanii. Jego obrazy charakteryzują się syntetyczną formą, subtelnym kolorem i miękką linią konturu, a także wyczuwalną, lekką nutą melancholii.