Gabriel Cornelius von Max (Praga 1840 – Monachium 1915) pochodził ze znanej rodziny artystów czeskich, był synem rzeźbiarza Josepha Maxa. Studia malarskie rozpoczął w latach 1855-1858 u Eduarda von Engertha w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. Od 1859 - jako cesarski stypendysta - kształcił się jeszcze w Akademii Wiedeńskiej pod kierunkiem Carla von Blasa, Carla Mayera, Christiana Rubena i Carla Wurzingera, a w latach 1864-1867 w Akademii Monachijskiej u Karla Pilloty’ego, Hansa Makarta i Franza Defreggera. Osiadł na stałe w Monachium, gdzie od roku 1869 miał własną pracownię. W latach 1879-1883 był profesorem malarstwa historycznego w tamtejszej Akademii. Latem wyjeżdżał do Ammerland nad Jeziorem Starnberg. Interesował się antropologią, psychologią, darwinizmem, spirytyzmem. Zainteresowania te znalazły wyraz także w jego sztuce – nie tylko w licznych portretach i studiach, wrażliwie oddających charakter i nastroje modeli, ich melancholię, smutek czy radość, lecz także w większych kompozycjach, jak Anatom czy Lady Makbet. Malował również obrazy religijne (Jezus uzdrawiający chore dziecko), sceny męczeństwa pierwszych chrześcijan (Skazana, Męczennica chrześcijańska na krzyżu) oraz kompozycje mistyczno-alegoryczne (Światło, Jasnowidząca czy Sierota). Specyficznym nurtem jego malarstwa były przedstawienia małp, które trzymał w swoim letnim domu, obserwował, fotografował i następnie malował przedstawiając je w typowo „ludzkich” sytuacjach (Znawcy sztuki, Miłośnicy książek, Konsylium). Był artystą uznanym i wysoko cenionym; dziś jego obrazy znajdują się w zbiorach licznych muzeów światowych, m.in. w Nowej Pinakotece w Monachium, Galerii Narodowej w Berlinie, Ermitażu w Petersburgu czy Metropolitan Museum of Arts w Nowym Jorku.