sygnowany p.d.: A Kowalski

Obraz za szkłem, oprawiony w ozdobną starą ramę. Odwrocie nierówno zabrudzone, pośrodku pociemniałe (jaśniejsze brzegi były oklejone paskami papieru). Pośrodku ślad po małej, prostokątnej nalepce.

Ten brawurowo malowany obraz, niewielki a jednak przestrzenny i pełen powietrza, w którym głębia wydobyta jest strefami światła i koloru, jest doskonałym przykładem sztuki Alfreda Wierusza-Kowalskiego, jednego z najwybitniejszych polskich malarzy tzw. szkoły monachijskiej, który - obok Józefa Brandta i Władysława Czachórskiego - był także najpopularniejszym z polskich artystów osiadłych i stale działających w Monachium. Zamieszkał tam w roku 1873, już po studiach w Warszawie i w Dreźnie. Przez rok uczył się jeszcze w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Alexandra Wagnera, a następnie przeniósł się do prywatnej pracowni Brandta. Uznanie krytyki i publiczności zdobył wcześnie; jego obrazy, odznaczane medalami na wystawach były rozchwytywane przez kolekcjonerów i niemieckich handlarzy. W roku 1890 został honorowym profesorem Akademii monachijskiej. Malował sceny rodzajowe i rodzajowo-historyczne z motywami jeźdźców, rycerzy, myśliwych, koni, wilków i śniegów. Po podróży do Afryki w roku 1903 podejmował też tematy orientalne. W polskich zbiorach muzealnych znalazło się stosunkowo niewiele prac artysty - jego obrazy sprzedawane...