Włodzimierz Kunz (Dąbrowa Tarnowska 25 VII 1926 – Kraków 6 VI 2001) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie w latach 1948-54. Dyplom uzyskał w pracowni Hanny Rudzkiej-Cybis. Pracował w macierzystej uczelni jako pedagog od 1953 do emerytury w 1996. Od 1980 był profesorem. Pełnił funkcję rektora uczelni w latach 1980-86 i 1993-96. W połowie lat 50. tworzył litografie reprezentujące odmienny od oficjalnego nurt realizmu, przesycone refleksją egzystencjalną, dalekie od postulowanego optymizmu. W końcu lat 50. wystawiał z grupą MARG. Od 1966 członek Komitetu Organizacyjnego Międzynarodowego Biennale Grafiki w Krakowie, w tej i następnej dekadzie znany był głównie z kompozycji litograficznych łączonych z collage’em i rysunkiem. Podejmował w nich wątki podróży, śródziemnomorskich fascynacji i nostalgii za przeszłością mityczną, w czym dotykał zarówno przeżyć osobistych (dużo w tym czasie podróżował, bywał na stypendiach, uczestniczył w wystawach), jak uniwersalnych tęsknot do wspólnych korzeni kulturowych. Jego prace, łączące czytelne przesłanie z wyszukaną formą, przyniosły mu wiele laurów na wystawach i konkursach, m.in. I nagrodę na Międzynarodowym Biennale „Sport w sztuce”, Madryt 1969, srebrny medal Akademii Tommaso Campanella, Rzym 1970, nagrodę na V Międzynarodowym Biennale Grafiki, Kraków 1974, złoty medal biennale graficznego w Fredrikstad 1978. Równoległym wątkiem twórczości Kunza, mniej znanym niż grafika, choć nieodległym od jej estetyki jest malarstwo, któremu poświęcał się zwłaszcza w późnym okresie twórczości.