Debiutanckie lata Bernarda Buffeta (ok. 1948-1955), były zarazem najbardziej interesujące i płodne w jego twórczości. Artysta reprezentuje figuratywną odmianę malarskiego egzystencjalizmu. Po wystawie w Nowym Jorku w 1950 szybko zdobył rozgłos i renomę rzecznika tej części swego pokolenia, której nie zadowalała abstrakcja taszystowska, niezdolna – zdaniem wielu – unieść ciężaru niedawnych przeżyć wojennych. Prace Buffeta, czy to malarskie, czy rysunkowe i graficzne, bazują na silnej, niekiedy brutalnie prowadzonej kresce, zdradzającej pewne pokrewieństwo z malarstwem gestu. Ich kolorystyka, o ile nie są czarno-białe, bazuje na ciemnych i zimnych odcieniach błękitu, stalowej szarości, czerni, rozjaśnianych czasem brudnymi bielami.