Katarina Kosack (Szczecin 1872 – Jelenia Góra 1945)– malarka i nauczycielka rysunków, związana z Jelenią Górą, gdzie spędziła dzieciństwo, ukończyła szkołę średnią dla dziewcząt (Höhere Tochterschule) i pobierała pierwsze, prywatne lekcje rysunku. W latach późniejszych uczyła się w seminarium dla nauczycielek rysunku prowadzone przez Letteverein w　Berlinie i zdała egzamin państwowy w Królewskiej Szkole Sztuki. Następnie kształciła się jeszcze prywatnie w berlińskich pracowniach Waltera Leistikowa i Paula Vorganga. W latach 1909 – 1910 kontynuowała studia w　Monachium, ucząc się malarstwa w szkole Melchiora Kerna, a technik graficznych u Waltera Zieglera. Pracowała jako nauczycielka rysunku w Jeleniej Górze i w Cieplicach, zajmowała się także konserwacją obrazów oraz malarstwem na porcelanie. Ulubionym tematem jej obrazów były kwiaty, krajobraz i zabytki okolic Jeleniej Góry, pejzaże z Karkonoszy. Często malowała w plenerze. Wyjeżdżała w liczne podróże studyjne, odwiedzając m.in. Helgoland, dolną Nadrenię a nawet Petersburg. Od ok. 1930 corocznie jeździła do Prus Wschodnich. Należała do Stowarzyszenia Artystek w Lipsku. Swoje prace - obrazy olejne, rysunki, grafiki - często pokazywała na wystawach w Berlinie (Wielka Wystawa Sztuki; 1912), we Wrocławiu (Śląskie Wystawy Sztuki; 1899, 1909, 1937, 1941, 1942, 1943) oraz na Wystawach Stowarzyszenia Artystów Św. Łukasza ze Szklarskiej Poręby organizowanych w Jeleniej Górze. W czasie II wojny światowej dorobek artystki został rozproszone. Tylko kilka obrazów, akwarel i rysunków jej autorstwa trafiło do zbiorów Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze i Muzeum Narodowego we Wrocławiu.