Władysław Ostrowski (Warszawa 1878 – Grodzisk Mazowiecki 1942) – malarz pejzażysta i portrecista; początkowo uczył się w Klasie Rysunkowej w Warszawie, by następnie - w latach 1895-1901 - studiować w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Floriana Cynka, Jacka Malczewskiego, Teodora Axentowicza i Leona Wyczółkowskiego. Później kształcił się w Monachium i w Académie Julian w Paryżu. Jeszcze przed 1905 kilka lat spędził na Podolu i Ukrainie, malując pejzaże. W 1907 zamieszkał na stałe w Warszawie, w 1930 przeniósł się do Grodziska Mazowieckiego. Często wyjeżdżał w Tatry. We wczesnych latach studiów malował chętnie obrazu batalistyczne, później zajął się przede wszystkim pejzażem i portretem. Ze szczególnym upodobaniem tworzył pejzaże tatrzańskie – „subtelne i wysmakowane kolorystycznie, malowane nieśpiesznie wzorem impresjonistów o różnych porach dnia i roku.” Debiutował na wystawie w krakowskim TPSP w 1902, później wystawiał tam jeszcze w 1903. Wystawiał też w Warszawie – w Salonie Krywulta (1905) oraz wielokrotnie w TZSP (1904-1926), gdzie w 1907 i 1924 miał wystawy indywidualne. Swoje prace pokazał też w TPSP we Lwowie (1934). Obrazy artysty znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeów narodowych w Warszawie i Poznaniu, w Muzeum regionalnym w Grodzisku Mazowieckim i w licznych kolekcjach prywatnych.