Teresa Tyszkieiwcz-Ledóchowska  (8 VI 1906 Kraków-21 III 1992 Łódź), studiowała malarstwo w warszawskiej ASP w latach 1929-1933, dyplom w trybie eksternistycznym uzyskała w 1946 pod kierunkiem prof. Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Działalność artystyczną rozpoczęła jeszcze przed wojną, zbliżając się najpierw do kapistów, a później do lewicującej awangardy artystycznej. Jej pierwsza wystawa odbyła się w 1937 w Salonie Koterby w Warszawie. Po wojnie tworzyła kompozycje inspirowane kubizmem i abstrakcją. Od 1946 wykładała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Obok Władysława Strzemińskiego oraz Stefana Wegnera miała wpływ na ukształtowanie się profilu szkoły. Z powodów politycznych zrezygnowała z posady asystentki w pracowni malarstwa i objęła stanowisko na Wydziale Projektowania Przemysłowego. Stworzyła tam od podstaw Katedrę Druku na Tkaninie, w której wykształcenie zdobywali przyszli projektanci łódzkich zakładów włókienniczych. Uczestniczyła we wszystkich trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948/49, Warszawa 1957 i 1959). W latach 40. i 50. współpracowała z głównymi ośrodkami awangardy - Klubem Młodych Artystów i Naukowców, a następnie z Galerią Krzywe Koło w Warszawie. Prezentowała prace zbliżone do taszyzmu i malarstwa materii. W kolejnych etapach twórczości wypracowywała indywidualną, bardzo emocjonalną i wyszukaną formalnie wersję malarstwa gestu. Równolegle zajmowała się ilustracją, m.in. publikując w piśmie dla dzieci „Świerszczyk”.