Waldemar Jama (ur. 1942 w Praszce, mieszka w Katowicach) zajmuje się fotografią od lat 60. Był członkiem Katowickiego Towarzystwa Fotograficznego, od 1973 należy do Związku Polskich Artystów Fotografików. Studiował w poznańskiej ASP, której dyplom uzyskał w 1997. Jest wykładowcą ze stopniem profesora na ASP w Katowicach i w Gdańsku. W latach 60. swą działalność artystyczną opierał na grafizacji obrazu. Potem wykonywał fotografię o bardziej metaforycznym charakterze, ale z wpływami estetyki fotomedializmu. W latach 80. i 90. uprawiał "fotografię inscenizowaną", biorąc udział w ważnych wystawach w Polsce. Z lat 80. pochodzą prace operujące syntetycznym plakatowym skrótem oraz zdjęcia, w których kontynuując swe wcześniejsze zainteresowania, rejestrował w różnych regionach Polski strachy na ptaki, interesując się zawartym w nich rytuałem i towarzyszącym im zawsze pejzażem. W swej twórczości łączy różnorodne inspiracje i wpływy, np. nowoczesne akty, stare zdjęcia w najczęściej zgrafizowanym i neopiktorialnym stylu. W przekonywujący sposób potrafi wypowiadać się w dwóch konwencjach: dokumentalnej i inscenizacyjnej. Prace w zbiorach: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Historii Katowic, Stadtmuseum Esslingen, Musée de l'Elysée w Lozannie. Obok fotografii zajmuje się malarstwem i grafiką użytkową (plakat).