Henryk Kuna (Warszawa 1879 – Toruń 1945) - jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy XX wieku. Studia rozpoczął w pracowni rzeźbiarskiej Piusa Welońskiego, a następnie kontynuował je w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Konstantego Laszczki. Do Paryża udał się po raz pierwszy w 1903 i wówczas duży wpływ wywarła na niego twórczość Rodina. W okresie późniejszym przebywał tam kilkakrotnie. W 1927 miał w Paryżu wystawę indywidualną, a za działalność artystyczną otrzymał francuską Legię Honorową. Był współzałożycielem ugrupowania artystycznego „Rytm” (1922) i brał udział we wszystkich wystawach. Jego rzeźba o tym tytule (1921) cztery lata później otrzymała Grand Prix na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. W roku 1936 objął katedrę rzeźby na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Podczas wojny ukrywał w podwarszawskich miejscowościach. Wkrótce po zakończeniu działań wojennych w 1945 został mianowany profesorem rzeźby w Toruniu, śmierć uniemożliwiła mu objęcie tej funkcji. 

Inspirował się sztuką antyku i włoskiego renesansu - tematem są najczęściej figury kobiet, torsy i głowy o wygładzonych kształtach, pełne finezji i ciepła. Z czasem wprowadził element ekspresji, widoczny głównie w rzeźbach o tematyce religijnej.

Do najsłynniejszych jego dzieł należy „Rytm” (1921)- zrealizowana w kilku wersjach postać nagiej kobiety ujęta w pełnej wdzięku pozie oraz niewielka „Głowa dziewczynki w kapturku” (1913) zakupiona do Galeria Internazionale d’Arte Moderna w Wenecji, rzeźba, której kolejna wersja znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Artysta tworzył też projekty rzeźb pomnikowych, w 1932 zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na pomnik Adama Mickiewicza w Wilnie (niezrealizowany). Jest też autorem pomnika Józefa Piłsudskiego przy via Maresciallo w Rzymie (1938).