Stanisław Tondos (Kraków 1854-Kraków 1917) znany jest przede wszystkim jako malarz swego rodzinnego miasta Krakowa. Tu po ukończeniu gimnazjum, w latach 1869-1975 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Studia kontynuował w Wiedniu, a przez krótki czas także w Akademii monachijskiej u Otto Seitza. Już w początkach swej twórczości zajął się malarstwem wedutowym. Wyjeżdżał do Wenecji, Pragi, Wiednia, Rapperswillu, Norymbergi, Magdeburga malując widoki architektury tych miast. Jego ulubioną, najczęściej stosowaną i mistrzowsko opanowaną techniką była akwarela, ale malował także olejno i pastelami. Najliczniejszą grupę jego dzieł stanowią widoki Krakowa. Obrazy te przedstawiając – często już nieistniejące – domy, uliczki, zaułki są dziś świadectwem minionego czasu, ważnym dokumentem ikonograficznym. Artysta malował też widoki z innych miast Polski - Lwowa, Poznania, Warszawy. W 1886 wspólnie z Juliuszem Kossakiem namalował cykl 24 akwarel, które następnie ukazały się w tece graficznej jako "Klejnoty m. Krakowa". W latach późniejszych powstały jeszcze cykle akwarel "Kościół Mariacki w Krakowie" (1892), "Wawel przeszłości skarbnica, siedziba Piastów i Jagiellonów" (1910), "Kraków Legiony" (1915-1917), malowane tym razem we współpracy z Wojciechem Kossakiem, który był autorem sztafażu – sylwetek ludzi, koni, scenek rodzajowych. Począwszy od 1875 Tondos regularnie wystawiał swe prace w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Brał też udział w wystawach w Warszawie, m.in. w Towarzystwie Zachęty i w Salonie Krywulta. Wiele prac artysty spopularyzowano w formie pocztówek wydawanych nakładem wydawnictwa Salonu malarzy Polskich. W 1900 na wystawach kart pocztowych w Warszawie i w Paryżu Tondos został odznaczony złotymi medalami „za wysoce artystycznie odtworzenie w projektach akwarelowych miast polskich – Lwowa, Krakowa, Warszawy”.