Eugeniusz Pichell studiował w latach 1932-1934 w krakowskiej ASP pod kierunkiem prof. Fryderyka Pautscha i Kazimierza Sichulskiego. W 1936 odbył podróż do Francji. W latach 1936-1939 współpracował jako grafik czasopismami "Express", "Kurier Czerwony", "Płomyk". W czasie wojny uwięziony w oflagu Woldenberg, rozwijał tam ożywioną działalność artystyczną w wielu dziedzinach, jak malarstwo, dekoracja wnętrz, scenografia oraz grafika, ilustracja, ekslibris itp. Z okresu pobytu w oflagu pochodzą m. in. cykle i teki drzeworytów: "Warszawa – Wrzesień 1939", "Teka morska", "Teka legend". Po wojnie artysta osiadł na Dolnym Śląsku, gdzie m. in. wykładał rysunek i grafikę w Ognisku Plastycznym w Jeleniej Górze. Równolegle od 1949 pracował jako naczelnik Wydziału Wzornictwa Biura Nadzoru Estetyki Produkcji i w innych instytucjach związanych z wzornictwem przemysłowym. W tym okresie zajął się też projektowaniem w dziedzinie ceramiki i szkła. Zajmował się również wystawiennictwem, projektując m. in. fragmenty wystawy "Odrodzenie w Polsce", Muzeum Narodowe, Warszawa 1953, etalaż i grafikę w pawilonie przemysłu na Centralnej Wystawie Rolniczej, Lublin 1954, wystawę "400 lat poczty polskiej", PKiN, Warszawa 1958. Listę jego zajęć i zainteresowań dopełnia medalierstwo. Miał kilka wystaw indywidualnych, wystawiał też na zbiorowych, m. in. Biennale Grafiki Polskiej, Kraków 1960 i 1962. Zdobył wiele wyróżnień, m. in. I nagrodę w konkursie na plakat Wystawy Ziem Odzyskanych, Wrocław 1948, I nagrodę w konkursie BNEP na szkło stołowe, wyróżnienie MKiS i ZPAP w ogólnopolskim konkursie z okazji 50 rocznicy Rewolucji Październikowej, Warszawa 1967.