Johannes Bartholomäus Duntze (Rablinghausen / dziś dzielnica Bremy 1823 – Düsseldorf 1895) – malarz niemiecki, pejzażysta. Studia malarskie rozpoczął w roku 1838 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, następnie kształcił się w Berlinie, w prywatnym atelier Wilhelma A. Krause’a. W latach 1851-55 był jeszcze uczniem Alexandra Calame’a w Genewie, w 1855 odwiedził Paryż. W 1856 osiadł na stałe w Düsseldorfie, gdzie został członkiem tamtejszego Kunsvereinu (od 1858). Wyjeżdżał w liczne podróże, odwiedzając wielokrotnie Belgię, Holandię, Norwegię czy Tyrol. Plonem tych wyjazdów były liczne nadmorskie pejzaże holenderskie, zimowe krajobrazy z Nadrenii, widoki norweskich fiordów czy pejzaże alpejskie. Jego pierwsze prace tego rodzaju powstawały już z końcem 40. lat XIX; w latach następnych wielokrotnie pokazywał je na różnych wystawach, głównie w Niemczech (Berlin, Düsseldorf) czy Szwajcarii. Obrazy te nawiązują do romantycznych tradycji tzw. szkoły düsseldorfskiej, m.in. cechując się nastrojowo rozegranymi efektami świetlnymi. W swoje obrazy wprowadzał czasem – sztafażowo potraktowane – sceny rodzajowe, ludzi, zwierzęta a także motywy architektoniczne.