Roland Topor urodził się w rodzinie polskich Żydów, od 1930 osiadłej we Francji. Jego ojciec, Abram Topór był wychowankiem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, lecz we Francji musiał utrzymywać się z kaletnictwa. W okresie okupacji niemieckiej rodzina Toporów schroniła się w południowej Sabaudii. Po powrocie do Paryża Roland Topor w 1958 zaczął zamieszczać rysunki w czasopismach, m.in. "Bizarre" i "Le Rire", a w latach 1961-1965 współpracował z pismem satyrycznym "Hara-Kiri". W 1962 wraz z hiszpańskim pisarzem Fernando Arrabalem i chilijskim reżyserem Alejandro Jodorowskym założył ugrupowanie Panique, do którego z czasem dołączyli inni artyści hołdujący postawie „panicznej”, na którą składało się makabryczne poczucie humoru i traktowanie kiczu jako wyrazu wyrafinowania. W latach 60. artysta uczestniczył w wystawach i spektaklach grupy i międzynarodowego ruchu Fluxus. W 1964 roku ukończył Ecole Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Równolegle powstawały powieści i opowiadania, w których eksponował groteskę, paradoks, czarny humor, wątki obsesyjne i oniryczne: „Chimeryczny lokator” (1964) „Księżniczka Angina”, „Cztery róże dla Lucienne” (obie z 1967), „Joko świętuje rocznicę” (nagroda Deux Magots w 1969), „Wspomnienia starego idioty” (1975), „Café Panika” (1982), „Historyjki taksówkowe” (1988), „Myśli zawiązane na supełek” (1992) i in. Topor również ilustrował książki, tworzył scenariusze i projekty plastyczne do filmów animowanych, jak „Ślimaki” (1966), „Dzika Planeta” (1972), napisał scenariusz i zaprojektował maski do filmu „Markiz” (1989), opartego na twórczości markiza de Sade. Sam grywał w filmach jako aktor (m.in w „Viva la muerte” Arrabala, „Lokatorze Polańskiego”, „Nosferatu” Herzoga). Był twórcą serialu telewizyjnego „Telekot”, łączącym żywego aktora z animacją lalkową. Utrzymywał kontakty i wspólpracował z polskimi artystami w Paryżu, m. in. z Romanem Cieślewiczem i Janem Lebensteinem. Kilkakrotnie odwiedzał Polskę z okazji premier teatralnych i promocji swych książek.