Alfons Dunin Borkowski studia malarskie rozpoczął w latach 1876-1879 w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Następnie, w okresie 1879-1887 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, początkowo pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Leopolda Loefflera, a od 1882 u Jana Matejki.

Wystawiać zaczął wcześnie; już w czasie studiów pokazywał swe prace na w krakowskim TPSP (od 1880 wielokrotnie), w warszawskim Salonie Krywulta (1882, 1883, 1884), a później także w Towarzystwie Zachęty w Warszawie (1887, 1893, 1895, 1899) oraz we Lwowie (1894).

Po studiach mieszkał i pracował w rodzinnej wsi Planta. W latach 1896-1898 przebywał w Bykowiźnie na Białorusi, gdzie malował portrety i obrazy religijne do mauzoleum rodziny Koziełł-Poklewskich. W 1898 przeniósł się do majątku żony na Wileńszczyźnie, po jej śmierci przebywał dobrach Koziełł-Poklewskich pod Uralem. W 1905 osiadł w Suchedniowie.

Malował przede wszystkim sceny rodzajowe (Przy kufelku, Chora żona, U wodopoju), batalistyczne (Bitwa pod Cudnowem, Epizod z roku 1863) i myśliwskie (Polowanie na niedźwiedzia, Połów ryb na oścień). Był także autorem portretów i obrazów religijnych, m.in. Św. Jakuba dla kościoła w Śędziejowicach k. Buska Zdroju.

Znana jest stosunkowo niewielka liczba dzieł artysty – wiadomo, że do roku 1927 jego obraz Bitwa pod Cudnowem znajdował się w Muzeum Polskim w Rappersilu, a dziś zaledwie kilka jego prac (rysunki i obraz U wodopoju) znajduje się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie.