Wojciech Zamecznik (Warszawa 13 I 1923 – Warszawa 12 V 1967) – plakacista, architekt, fotografik, grafik, scenograf.  W latach 1940–1942 studiował na Wydziale Architektury Wnętrza w Wyższej Szkole Budownictwa w Warszawie, w czasie II wojny światowej uczestniczył w tajnych kompletach Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Był więźniem Auschwitz-Birkenau. Po wojnie kontynuował naukę na tym samym wydziale Politechniki Warszawskiej.W latach 1945–1947 pracował jako grafik w Biurze Odbudowy Stolicy. W latach 1960-1967 prowadził Pracownię Projektowania Foto-graficznego na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP, skoncentrowaną na zagadnieniach pracy z materiałem fotograficznym, wykorzystywania fotografii w projektowaniu graficznym, z czasem ewoluującą ku zagadnieniom filmu animowanego. Pełnił funkcję redaktora graficznego tygodnika „Przegląd Kulturalny”, miesięczników: „Fotografia” (od 1953) i „Architektura” (od 1963).

Od 1950 r. był członkiem ZPAP, od 1963 r. Fédération Internationale de l'Art Photographique, od 1964 r. Alliance Graphique International. Prace Zamecznika wystawiano wielokrotnie poza granicami kraju: w Kanadzie (1960), w Mediolanie (1961), w Paryżu (1961), w Sao Paulo (1962 i 1963), we Włoszech (1964), w Jugosławii (1965), w Szwecji (1962), w Monachium (1965), w Moskwie (1949). Powstałe w 1968 roku Muzeum Plakatu w Wilanowie zainaugurowało swoją działalność pierwszą retrospektywną wystawą Wojciecha Zamecznika.

Zamecznik należał do najwybitniejszych przedstawicieli polskiej szkoły plakatu, jednak inżynierskie podejście, sprawiło, że zajmował wśród plakacistów polskiej szkoły osobną pozycję. W powojennym polskim środowisku grafików-projektantów był pionierem artystycznego przetwarzania i wykorzystywania fotografii na użytek grafiki. Zainteresowanie i wykorzystywanie fotografii zbliżało Zamecznika do tradycji radzieckich konstruktywistów: Lissitzkiego, Rodczenki, typografii awangardowej, druku funkcjonalnego (po raz pierwszy zastosował fotografię w plakacie w 1949 r., wcześniej wykonywał plakaty malarskie). Początkowo stosował technikę fotomontażu, następnie wykorzystywał technikę fotogramu likwidującą półtony, co wymuszało – tak charakterystyczne dla polskiego powojennego plakatu – uproszczenie i skrót.