Giuseppe Migneco po ukończeniu szkół w rodzinnym mieście, w 1931 przeniósł się do Mediolanu, gdzie początkowo studiował medycynę. Jednocześnie dla zarobku rysował do gazet i pracował jako retuszer w wydawnictwie, stopniowo wchodząc do środowiska artystycznego. W 1934 nawiązał bliższy kontakt z malarzami Aligi Sassu, Renato Birolli i Raffaele De Grada. Wspólnie z nimi i innymi artystami w 1937 stał się założycielem grupy Corrente, która w latach 1938-1940 skupiała młodych twórców sprzeciwiających się faszyzmowi i spowodowanej przez ten ustrój kulturalnej izolacji Włoch (grupa wydawała też periodyk o tej samej nazwie).

Opozycyjne nastawienie ruchu wpłynęło na wybór przez Migneco stylistyki bliskiej realizmowi Courbeta i ekspresjonistów niemieckich oraz tematyki, w której dominowały obrazy pracy, postaci rybaków, wieśniaków i pasterzy, motywy archaicznej kultury sycylijskiej. W 1939 artysta wziął udział w pierwszej wystawie grupy w Mediolanie, w 1940 miał dwie pierwsze wystawy indywidualne w Genui, regularnie uczestniczył też w wystawach zbiorowych, jak Premio Bergamo w 1940 i 1941.

Równolegle w tych latach współpracował z wydawnictwami jako ilustrator. Po przerwie spowodowanej służbą wojskową, w 1945 wrócił do życia artystyczego, wystawiając w Mediolanie i innych ośrodkach. W 1948 wziął po raz pierwszy udział w Quadriennale w Rzymie, w którym uczestniczył też w latach 1951/52, 1956/57, 1959/60 i w 1986, a także w Biennale w Wenecji w 1948, 1954 i 1958. W 1983, 1992 i 1996 miały miejsce wystawy retrospektywne jego twórczośi, odpowiednio w Mediolanie, Palermo i Mesynie.