Marcello (Marceli) Bacciarelli – portrecista, malarz scen alegorycznych, historycznych, mitologicznych i biblijnych; Włoch osiadły i działający w Polsce, „pierwszy malarz” na dworze Stanisława Augusta, kierownik „malarni” na Zamku królewskim.
Kształcił się w Rzymie u M. Benefiala. W 1750 powołany został do Drezna na dwór Augusta III. W 1756 wraz z dworem królewskim przeniósł się do Warszawy, gdzie zdobył powodzenie jako portrecista.
W 1764 wyjechał do Wiednia, ale w 1766 wrócił do Warszawy, zaproszony przez króla Stanisława Augusta, który obdarzył go przyjaźnią i szacunkiem. Został pełnomocnikiem i doradcą króla w sprawach artystycznych.
W 1768 otrzymał indygenat polski. Po abdykacji króla pozostał w Warszawie, w 1817 mianowano go honorowym dziekanem Oddziału Sztuk Pięknych nowopowstałego Uniwersytetu Warszawskiego.

Malował przede wszystkim portrety, w tym liczne wizerunki króla, jego rodziny, portrety magnatów, dam, osobistości życia dworskiego i politycznego. Był autorem obrazów malowanych do dekoracji sal Zamku i Pałacu w Łazienkach.
Jego sztuka i działalność wywarły znaczący wpływ na kształtowanie się sztuki polskiej, a z prowadzonej prze niego malarni wyszło wielu znanych artystów, m.in. Kazimierz Wojniakowski, Józef Kosiński czy Józef Wall.