Jan Świderski studiował w latach 1930-35 w krakowskiej ASP u Wł. Jarockiego i K.Sichulskiego, F.Pautscha i S.Kamockiego. W 1935 podjął naukę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu. W 1938 wrócił na krakowską ASP, gdzie do wojny kontynuował studia u Kamockiego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej. W latach 1939-45 przebywał w obozie jenieckim. Po powrocie do Krakowa, w 1947 podjął pracę pedagogiczną w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, która w 1950 połączyła się z ASP. Odtąd pracował w krakowskiej uczelni, gdzie w latach 1951-54 był prorektorem, w 1954-68 kierował pracownią na Wydziale Malarstwa (od 1956 z tytułem docenta), a w 1968-83 Katedrą Malarstwa na Wydziale Grafiki. Jego żona, Janina Kraupe-Świderska, znana graficzka i malarka, pracowała również jako pedagog w krakowskiej ASP. Twórczość Świderskiego wyrasta z tradycji malarstwa realistycznego, reprezentując współczesną jego odmianę – nie unikającą skrótów, deformacji, stylizacji it.