Edward Karniej – malarz, dekorator i scenograf teatralny związany z Wilnem. W młodości uczył się zawodu stolarza. W czasie I wojny światowej został wywieziony do Niemiec, gdzie pracował jaki górnik. W 1918 wrócił do Wilna i pracował w tamtejszym teatrze jako pomocnik dekoratora. Niebawem, dzięki zachętom scenografa Józefa Czechowicza, rozpoczął naukę w Szkole Rysunkowej kierowanej przez Wileńskie Towarzystwo Plastyków. W 1921 został członkiem tego Towarzystwa i w latach 1922-1934 uczestniczył w jego wystawach. W 1931 wziął udział w wystawie w Carnegie Institute w Pittsburghu. Od 1932 mieszkał w Toruniu, gdzie do 1934 był scenografem tamtejszego teatru. Należał do toruńskiej „Konfraterni Artystów”.

Jego twórczość ukształtowała się w obrębie wpływów Ludomira Slędzińskiego i tzw. szkoły klasycyzmu wileńskiego. Malował portrety, w tym szczególnie chętnie portrety dzieci, ponadto akty i martwe natury, a w późniejszym okresie także pejzaże i widoki architektoniczne.