(Wilno albo Jaryłówka na Grodzieńszczyźnie 21 VII 1860 lub 1861 - Warszawa 12 IX 1933)
Antoni Kamieński studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu od ok. 1881 do 1886, kiedy to powrócił na wieś i zajął się rodzinnym majątkiem, sztuką zaś marginesowo. Utrata majątku spowodowała, że w 1890 przeniósł się do Warszawy i zaczął rysować zarobkowo do czasopism. W 1891 wyjechał do Paryża. Studiował rzeźbę i malarstwo w Académie Julian oraz nadal rysował, zamieszczając swe prace w "Illustration" i "Le Monde Illustré" oraz londyńskim "The Graphic". W 1894 wrócił do Warszawy, gdzie wkrótce nawiązał stałą współpracę z "Tygodnikiem Ilustrowanym". Trwała ona do 1912. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał do Paryża (1898, 1899-1900, 1905-1906, 1912, 1914). Lata I wojny światowej spędził w Szwajcarii (jako poddany rosyjski został zatrzymany na granicy austriackiej, gdy chciał się zaciągnąć do Legionów). Wrócił do Polski w 1919 z armią gen. Józefa Hallera. Przebywał na zmianę w Warszawie, Krakowie i Paryżu. Główną domeną jego twórczości był rysunek tuszem, węglem, gwaszem, kredkami i pastelem. Był wziętym portrecistą - tworzył liczne wizerunki warszawskiego i polsko-paryskiego środowiska artystycznego, teatralnego, literackiego. Wykonywał większe kompozycje alegoryczne i symboliczne, jak "Artyści (Na wyżynach)" z 1893, "Niedokończone dzieło" z 1894 (wiązane z tragicznym losem Władysława Podkowińskiego, z którym się przyjaźnił), cykl "Pieśń o życiu" z ok. 1896-1900 (niedokończony). Podejmował też tematy polityczne i społecznie zaangażowane, zainspirowane rewolucją 1905 roku i ideologią socjalistyczną (teka "Duch Rewolucjonista. Szkice z lat minionych 1905-1907"). W nastrojach egzystencjalno-symbolicznych utrzymane są jego studia postaci kobiet i młodych dziewcząt, zebrane w cykl "Samotne dziewczynki" (1902) czy ilustracji do "Baśni" Andersena i nowel Marii Konopnickiej. Pejzażem interesował się mniej, jednak w jego bogatym dorobku znalazło się miejsce także dla tej tematyki. Współpracował, poza "Tygodnikiem Ilustrowanym", z wieloma czasopismami, jak "Kurier Świąteczny", "Sfinks", "Świat", "Wędrowiec", "Wieś Ilustrowana". Po 1900 zaczął uprawiać akwafortę, niejednokrotnie przenosząc na matryce graficzne wcześniejsze kompozycje rysunkowe. Ilustrował również własne utwory literackie. Wystawiał od 1895, głównie w Warszawie i Paryżu.