Eliasz Kanarek (Skowierzyna lub Warszawa 1901 - Scottsville USA 1969), malarz z kręgu tzw. „pruszkowiaków“ - uczniów Tadeusza Pruszkowskiego, studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych rozpoczął pod jego kierunkiem w roku 1923. Należał do – powstałego w 1925 - „Bractwa św. Łukasza“ i wraz z profesorem i kolegami wyjeżdżał na letnie plenery do Kazimierza nad Wisłą. Uczestniczył w wystawach Bractwa, wystawiał też z grupą Blok ZAP, w warszawskim IPS-ie oraz za granicą, m.in. na Biennale w Wenecji (1934) i w Carnegie Institute w Pittsburghu (1937). Jako rysownik współpracował z satyrycznym pismem „Szpilki“. W roku 1938 razem z Pruszkowskim i kolegami z Bractwa pracował nad zespołem siedmiu obrazów o tematyce historycznej, przeznaczonych na Wystawę Światową w Nowym Jorku (120 x 200 cm; tempera na desce). W marcu 1939 - razem z Bolesławem Cybisem - popłynął „Batorym“ do USA, by na miejscu, na wystawie nadzorować urządzenie Polskiego Pawilonu (otwartego 3 maja 1939). Tam zastała go wojna, po której nie wrócił już do kraju. Kanarek, tak jak wszyscy „łukaszowcy“, bardzo dbał o perfekcję warsztatową. Malował portrety, martwe natury, pejzaże oraz sceny figuralne, w tym także i religijne (Krucjata dziecięca, ok. 1928; MNW). Wcześniejsze prace utrzymane są w ciemnej tonacji, późniejsze - malowane rozjaśnioną paletą barwną, zbliżają się do nurtu koloryzmu. Czasem wprowadzał elementy humoru, groteski, stylizacji czy nawet deformacji postaci (Idylla, 1932, Muzeum ŻIH). Artysta miał także doświadczenia filmowe: wystąpił jako aktor w amatorskim filmie Szczęśliwy wisielec, czyli Kalifornia w Polsce, nakręconym przez „pruszkowiaków“ w Kazimierzu (1926), a jako scenograf współpracował przy filmie Dzikie pola w reżyserii Jerzego Lejtesa (1932). Uwaga: dane dotyczące miejsca urodzenia (Skowierzyna) - oraz miejsca i daty śmierci artysty (określanej zwykle na lata ok. 1970) - podajemy za: J. Maśnicki. K. Stepan, Pleograf. Słownik biograficzny filmu polskiego 1896-1939, Kraków 1996.