Jerzy Bereś (Nowy Sącz 1930 - Kraków 2012) od 1948 studiował rzeźbę w krakowskiej ASP pod kierunkiem Franciszka Kalfasa, Stanisława Popławskiego i Xawerego Dunikowskiego. W 1955 debiutował na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale, prezentując całopostaciowy portret Dunikowskiego. W 1956 uzyskał dyplom ukończenia studiów. W 1958 miał pierwszą wystawę indywidualną w Krakowie, która zarazem okazała się pożegnaniem artysty z tradycyjnym warsztatem rzeźbiarskim. W końcu lat 50. zaczął tworzyć w drewnie, szybko uzupełniając je takimi naturalnymi materiałami, jak polne kamienie, juta, parciane płótno, sznury, rzemienie. Konstruował proste, grubo ciosane formy, przypominające ludowe sprzęty, często z elementami ruchomymi, co potęgowało wrażenie ich quasi-użyteczności (cykl „Zwidy”, od 1960). W latach 70. tworzył podobne obiekty, nadając im – głównie w wymowie tytułów – cechy polemiki czy ironii politycznej („Moralnościomierz”, „Normalizator”, „Klaskacz”, „Lizak”). Od końca lat 60. uczestniczył w awangardowych plenerach, spotkaniach i sympozjach, jak plenery koszalińskie w Osiekach (od 1965), Sympozjum Artystów i Naukowców „Sztuka w zmieniającym się świecie” w Puławach (1966), sympozjum „Wrocław’70”. W 1968 zaprezentował w Galerii Foksal w Warszawie pierwszą manifestację pt. „Przepowiednia”. Istotnym elementem prac tego typu – obok obiektów rzeźbiarskich – stała się obecność artysty i jego nagie ciało. Wprowadził do swych prac element rytuału, obrzędu. Od 1972 tworzył cykl „Ołtarzy”, często stanowiących rodzaj scenografii dla manifestacji. Wątek rytualno-akcyjny rozwinął się w końcu lat 70. i w latach 80. w serię „Mszy”, w których poruszał problemy tradycji i współczesności polskiej („Msza Romantyczna”, 1978, „Msza Polityczna”, 1980, „Msza Polska”, 1984). Innym wątkiem poruszanym przez artystę w jego wystąpieniach były „dysputy” z osobistościami sztuki XX wieku, jak Marcel Duchamp (wielokrotnie w latach 1981-1995), Stanisław Ignacy Witkiewicz „Witkacy”, Tadeusz Kantor (obie w 1991). Obok działalności akcjonerskiej artysta zajmował się sztuką sakralną, tworząc rzeźby i ołtarze w kościołach. W latach 80. uczestniczył w ruchu kultury niezależnej, jest laureatem nagrody Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarność” w 1987. Wystawiał na wielu pokazach sztuki polskiej w kraju i za granicą, w tym tak prestiżowych jak Biennale w Sao Paulo (1967), „Romantyzm i romantyczność w sztuce polskiej XIX i XX wieku”, Warszawa-Paryż 1975-1976, „Polaków portret własny”, Kraków 1979/80, Wystawa Światowa „Expo ’92”, Sewilla 1992, ”Between an Action and an Object”, Los Angeles-Wiedeń-Barcelona-Tokio 1998-1999. Od lat 60. był związany z krakowską Galerią Krzysztofory, współpracował też z galeriami niezależnymi i autorskimi, jak lubelski Labirynt, Foksal w Warszawie i in. W 1966 wstąpił do Stowarzyszenia Artystycznego „Grupa Krakowska”, w 1996 został jego prezesem.