Edward Hartwig był synem Ludwika, właściciela zakładu fotograficznego z Łodzi, który przeniósł się do Moskwy, a następnie w 1918 do Lublina. Tam w latach 20. powstały pierwsze prace fotograficzne Edwarda. Były to głównie pejzaże, inspirowane przez dorobek Jana Bułhaka. W 1929 odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty. W latach 1935-1937 kontynuował naukę w Instytucie Graficznym w Wiedniu w pracowni prof. Rudolfa Kopitza. W czasie II wojny światowej prawie cały dorobek Hartwiga uległ zniszczeniu. Sam artysta, aresztowany przez NKWD w 1944 i zesłany do łagru, spędził tam trzy lata. Po wojnie zamieszkał w Warszawie. W 1947 był współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików, z czasem jego członkiem honorowym. Był też członkiem międzynarodowej organizacji sztuki fotograficznej FIAP, przez którą został uhonorowany najwyższym tytułem: Honoraire Excellence FIAP. W latach 40. uczestniczył w wystawach nurtu awangardowego: „Nowoczesna Fotografia Polska”, Warszawa 1948 i „I Wystawa Sztuki Nowoczesnej”, Kraków 1948/49. Miał kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Paryżu, Brukseli, Atenach, Amsterdamie, Turynie, Mediolanie, Padwie, Londynie, Berlinie, Dreźnie, Hamburgu, Pardubicach, Budapeszcie, Houston i Chicago. Uczestniczył także w wielkiej liczbie wystaw zbiorowych. Najważniejsze to: Międzynarodowa Wystawa Fotografii Europejskiej „Fotografowie poszukujący” w Anglii w 1985, a także kilkakrotne zaproszenia do udziału w międzynarodowych ekspozycjach „10 Fotografików Świata” oraz „10 Wielkich Fotografików Świata”. Oprócz tego w 1960 zdobył medal na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie za fotografię sportową. Jego ulubionymi tematami były pejzaż i portret, od 1950 przez 30 lat zajmował się również zawodowo fotografią teatralną. Układał swe prace w tematyczne albumy. Wydał ich ok. 30, m. in.: Fotografika, Kulisy teatru, Wariacje fotograficzne, Pieniny, Moja ziemia Akropol, Żelazowa Wola, Wierzby, Halny. Preferował fotografię czarno-białą, choć eksperymentował również, od lat 70. po 90., z fotografią barwną. Pod koniec życia tworzył fotografię abstrakcyjną.