Leonard Wintorowski lub Winterowski; nazwisko artysty podawane bywa w obu formach (Czerniowce [Lwów?] 1875 - Warszawa 192– to popularny malarz, dziś zapamiętany głównie jako batalista. W latach 1895-1897 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; początkowo pod kierunkiem Leopolda Loefflera, później u Teodora Axentowicza. W roku 1896 otrzymał srebrny medal za prace szkolne. Następnie kształcił się jeszcze w Akademii w Wiedniu, dokąd wyjechał jako stypendysta Wydziału Krajowego. Wystawiać zaczął wcześnie - debiutował w roku 1897 na wystawie w Krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Wystawiał także we Lwowie oraz w Łodzi, Wiedniu i Berlinie. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej jako malarz – korespondent wojenny. Po wojnie zamieszkał w Warszawie. We wcześniejszym okresie swojej twórczości malował portrety, pejzaże, sceny rodzajowe, obrazy religijne (Św. Stanisław Kostka z  roku 1912 dla lwowskiego kościoła Św. Elżbiety). Zajmował się także malarstwem ściennym (polichromia w kolegiacie w Jarosławiu, 1912-13) oraz ilustracją książkową (Dwanaście legend i podań spod Krakowa, Lwów 1899). W okresie późniejszym malował też akty, a przede wszystkim obrazy batalistyczne; najchętniej epizody z wojny 1920 roku. Wykorzystywał przy tym własne szkice i studia rysowane i malowane w czasie służby wojskowej. Te dynamiczne kompozycje bojowe, malowane z polotem i brawurą, znajdywały wielu chętnych nabywców. Od roku 1920 artysta mieszkał w Warszawie, wielokrotnie wystawiał w warszawskim Towarzystwie Zachęty, gdzie w roku 1928 w Zachęcie urządzono pośmiertną wystawę jego prac. W roku 1929 podobną wystawę otwarto w Poznaniu.