Edmund Ludwik Bartłomiejczyk (ur. 5 listopada 1885 w Warszawie, zm. 2 września 1950 w Warszawie) – polski artysta grafik.

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1906–1909) u Jana Stanisławskiego i Wojciecha Weissa oraz w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie (1910–1913). Wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (1917–1930). Był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych (od 1932 Akademii Sztuk Pięknych) w Warszawie, gdzie od 1930 prowadził Katedrę Grafiki Użytkowej. Po II wojnie światowej organizował Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, był jej profesorem do 1950, prorektorem w latach 1945–1946. Był członkiem założycielem „Rytu” (1925–1939), założycielem Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933–1939) i współorganizatorem Bloku Zawodowych Artystów Plastyków (1934). Zajmował się głównie grafiką książkową i drzeworytem, a także litografią, po 1945 technikami metalowymi.

W 1932 jego drzeworyt Narciarze został zgłoszony do Olimpijskiego Konkursu Sztuki i Literatury na igrzyskach w Los Angeles, nie uzyskał jednak medalu olimpijskiego.