rzeźbiarz; do wybuchu rewolucji październikowej mieszkał w Rosji, do Polski przyjechał w 1920 roku. Osiedlił się w Bydgoszczy, gdzie w 1923 podjął naukę w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego. W 1927 przeniósł się do Łodzi, podjął pracę i poznał Stefanię z domu Izbińską, swoją przyszłą żonę. W roku 1930 wziął udział w wystawie TZSP w Warszawie. W kolejnych latach wystawiał już tylko w Łodzi, gdzie mieszkał do końca życia, nie opuszczając miasta nawet podczas wojny. Wystawiał ze Zrzeszeniem Artystów Plastyków, Polskim Związkiem Zawodowym Łódzkich Artystów Plastyków oraz grupą Ryngraf. Był cenionym nauczycielem rzeźby w Szkole Rysunku i Malarstwa Wacława Dobrowolskiego w Łodzi, krytykiem i publicystą artystycznym oraz twórcą plastyki okolicznościowej, pamiątkowych plakiet, rzeźb nagrobnych na Starym Cmentarzu w Łodzi, płaskorzeźb rocznicowych o tematyce sakralnej i pomników poświęconych bohaterom narodowym. W roku 1934 wykonał małe figury w brązie, które stanowiły nagrody na zawodach sportowych w Dniu Legionistów (Bokser, Kolarz, Motocyklista, Lotnik, Legionista, Antek Legionista z harmonią). W 1937 w Łodzi wystawił gipsową wersję Motocyklisty. Artysta był autorem, m.in.: tablicy pamiątkowej poświęconej Józefowi Piłsudskiemu na frontonie dworca Łódź-Fabryczna (usuniętej podczas wojny), projektu pomnika króla Władysława Jagiełły, współtwórcą (wraz z Feliksem Giecewiczem) grupy Atlasów na frontonie budynku PKO w Łodzi. Stworzył płaskorzeźby na terenie posesji Towarzystwa Śpiewaczego im. S. Moniuszki, przy ul. Ogrodowej oraz liczne statuetki dla różnych organizacji społeczno-politycznych, dekoracje w stylu art déco na fasadzie szpitala Kasy Chorych przy ul. Łagiewnickiej. Był realizatorem pomnika Moniuszki w parku J. Poniatowskiego. Większość dzieł znajdujących się na terenie Łodzi oraz tych, które Kowalewski miał w swojej pracowni, uległa zniszczeniu podczas wojny.