Maksymilian Piotrowski od roku 1833 kształcił się w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wilhelma Hensla. Po studiach przebywał w Düsseldorfie. W latach 1842/43 odbył dłuższą podróż do Włoch, a wracając zatrzymał się w Monachium. Następne lata spędził w Berlinie. W roku 1849 otrzymał stanowisko profesora Akademii Sztuk Pięknych w Królewcu, gdzie osiadł na stałe. W 1857 przyjechał do kraju, odwiedzając Warszawę, Częstochowę i Kraków. Malował sceny rodzajowe, historyczne, religijne oraz portrety. Zajmował się także malarstwem monumentalnym, był m.in. współtwórcą polichromii auli Uniwersytetu i dekoracji poczekalni dworca w Królewcu. Choć wykształcił się i działał w kręgu sztuki niemieckiej, zawsze czuł się Polakiem. Od 1856 stale nadsyłał obrazy na wystawy w krakowskim TPSP, a w swoim malarstwie często podejmował tematy z historii Polski, co niejednokrotnie wytykali mu krytycy niemieccy. Malował m.in. Śmierć Wandy, Pożegnanie powstańca i Jagiełłę opłakującego śmierć Jadwigi.

W polskich zbiorach muzealnychzachowało się stosunkowo niewiele prac artysty. Większy zbiór jego obrazów, rysunków, szkiców i akwarel zgromadzony w Muzeum w Bydgoszczy uległ częściowemu rozproszeniu w czasie II wojny światowej. Na rynku antykwarycznym obrazy Maksymiliana Piotrowskiego są dzisiaj rzadkością.