Jan Wojnarski (Tarnów 1879 - Kraków 1937) - malarz, grafik, pedagog. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – malarstwo u F. Cynka, J. Stanisławskiego, L. Wyczółkowskiego (1902-1909), grafikę u J. Pankiewicza (1905-1906 oraz 1911-1912). Lata 1904-1905 spędził we Włoszech. Od 1910 prowadził zajęcia ze studentami krakowskiej ASP, początkowo jako instruktor, później kierownik kursu grafiki, a od 1929 jako profesor w Katedrze Grafiki. Należał do artystycznych ugrupowań: „Pięciu” „Kolor”, „Zwornik”. W 1937 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, otrzymał także złoty medal na międzynarodowej wystawie „Sztuka i technika” w Paryżu. Uczestniczył w licznych wystawach pokazując na nich swoje obrazy i grafiki. Jako uczeń Stanisławskiego malował przede wszystkim pejzaże. Jako grafik zajmował się litografią i technikami metalowymi (miedzioryt, akwaforta). W 1909 wydał tekę Autolitografii zawierającą dziesięć plansz poświęconych głównie zabytkom Krakowa. Jego litografie weszły także w skład kilku tek zbiorowych: Teki graficznej Grupy Pięciu (1908), Teki graficznej 1 (1909), Kraków 1911 (1911), teki Kraków; 6 autolitografij (po 1926) oraz teki Stary Kraków w miedziorytach (1939). Liczne prace artysty znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeów Narodowych w Krakowie i Warszawie.