Jan Talaga (Zembrzyce k. Suchej Beskidzkiej 1876 - Kraków 1955) – malarz i konserwator; studia artystyczne rozpoczął w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie, gdzie uczył się w latach 1893-1898, zwracając uwagę swymi zdolnościami. W 1897 wyjechał na stypendium do Włoch, by uczyć się techniki fresku. Pracował w Loretto pod kierunkiem Ludwiga Seitza, a później także w Rzymie. W latach 1900-1906 kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Teodora Axentowicza i Jana Stanisławskiego, który wywarł nań duży wpływ. Za prace szkolne otrzymał brązowy i srebrny medal. Związany z Młodą Polską i środowiskiem krakowskim, artysta w 1900 roku był jednym z gości wesela Lucjana Rydla.

Jeszcze w czasie studiów pracował z J. Mehofferem przy realizacji projektów polichromii skarbca w Katedrze na Wawelu, a w 1914 wraz z Karolem Fryczem przy konserwacji fresków w katedrze w Sandomierzu. W 1911 był we Włoszech, w 1920 podróżował do Azji – na Cejlon, do Chin i Japonii. W 1910 przyjęty został na członka Tow. Secesji Wiedeńskiej, już od 1908 biorąc udział w wystawach ugrupowania. W tym czasie powszechną uwagę zwrócił jego obraz Potok w lesie (Bach im Walde). Od 1913 należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka”. Wystawiał w Warszawie, Poznaniu i Krakowie. Nadal zajmował się konserwacja malowideł ściennych, pracując głównie dla kościołów. Lata II wojny światowej spędził we Lwowie, później mieszkał w rodzinnych Zembrzycach i w Krakowie.

Artysta malował olejno i akwarelą, tworząc liczne pejzaże, często z motywem zimowych potoków. Malował też kwiaty, martwe natury, rzadziej portrety. Zajmował się konserwacją fresków i malarstwem dekoracyjnym; wykonywał projekty malowideł ściennych i witraży.