Erwin Elster  (Korszów k. Stanisławowa 1887 - Gdańsk 1977) – malarz, pedagog; w latach 1907–1912 kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem W. Weissa, J. Pankiewicza, J. Fałata, J. Unierzyskiego. Studia uzupełniał w Académie de la Grande Chaumière w Paryżu (1913–1914). Malował wówczas obrazy inspirowane sztuką Paula Cezanne’a i kubistów. Lata I wojny światowej spędził w Bystrej na Śląsku Cieszyńskim, gdzie spotkał Juliana Fałata i pod jego wpływem zajął się malarstwem pejzażowym. Od 1919 mieszkał w Poznaniu, był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Poznańskich „Świt”. Należał także do grup „Plastyka” i krakowskiego „Jednoroga”. Równocześnie uczył rysunku w poznańskiej Szkole Sztuki Zdobniczej i Przemysłu Artystycznego oraz w Państwowej Szkole Budownictwa. Nauczaniem zajmował się także po II wojnie światowej: był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych i Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu, a po roku 1954 wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Malował olejno i akwarelą – pejzaże, widoki architektoniczne (akwarele z Saint-Tropez (1925), krajobrazy i architekturę Podola, Krakowa, Dolnego Śląska), a także sceny rodzajowe (Żeńcy, Drwale, Wesele huculskie, Gra w karty), akty, portrety i martwe natury. Prace artysty znajdują się, m.in. w zbiorach muzeów w Poznaniu, Gdańsku, Bydgoszczy, Katowicach.