Honoré Daumier – jeden z najsławniejszych artystów francuskich XIX wieku - wybitny grafik, malarz i rzeźbiarz - przedstawiciel kierunku realizmu. Kształcił się u Alexandre’a Lenoira, uczęszczał do pracowni Académie Suisse i samodzielnie studiował obrazy w Luwrze (zwłaszcza dzieła Rembrandta i Rubensa). Szeroko znany był przede wszystkim jako rysownik i grafik, autor ogromnej liczby satyrycznych rysunków publikowanych w formie litografii i drzeworytów w czasopismach francuskich: „Silhouette” (od 1830), „La Caricature” (od 1830) i „Charivari” (od 1833). Mocno zaangażowany w burzliwe, społeczne i polityczne wydarzenia czasów monarchii lipcowej, Wiosny Ludów i Komuny Paryskiej, ostro krytykował rząd, króla, polityków, wymiar sprawiedliwości. W karykaturalnej, kpiącej formie przedstawiał również zwyczaje i mentalność francuskiego mieszczaństwa. Jego prace - układające się w liczne cykle tematyczne, komentujące różne strony życia francuskiego społeczeństwa (m.in. Aktualności, Typy paryskie, Obyczaje małżeńskie, Kupcy paryscy, Sceny parlamentarne, Sceny z życia prowincji, Palestra, Historia starożytna, Bohema paryska) - spotykały się z ogromnym zainteresowaniem, uznaniem i żywą reakcją odbiorców. Do rzędu najsłynniejszych litografii artysty należą, m.in.: karykatura Ludwika Filipa Gargantua (1831; za którą został skazany na 6 miesięcy pozbawienia wolności i 500 franków grzywny), Ulica Transnonain 15 kwietnia 1834 roku, Wolność prasy (1834), Ciało prawodawcze (1834).

Daumier zajmował się również ilustracja książkową, rzeźbą (m.in. seria 36 karykatur- popiersi członków parlamentu,1834; Autoportret, 1860) i malarstwem. Tworzył akwarele i obrazy olejne, które jednak nie były szerzej znane. Malował sceny rodzajowe (Amator sztychów, 1857-60), kompozycje o aktualnej tematyce politycznej i społecznej (Żebracy, 1843; Rewolta, 1848; Rodzina na barykadzie, 1848), alegorycznej (Nimfy ścigane przez satyrów, 1849-50), literackiej (Don Kichot, ok. 1868) czy teatralnej (Melodramat, 1866). Jego obrazy charakteryzują się silną ekspresją, syntetyczną formą, miękkim modelunkiem, płynną, impastową fakturą i mocnym, ciemnym kolorytem.

W późniejszym wieku artysta znalazł się w trudnej sytuacji materialnej, nie mogąc pracować z powodu niemal całkowitej utraty wzroku. Wówczas zaprzyjaźniony z nim malarz, Jean Baptiste Camille Corot, ofiarował mu dom w Valmondois.

Należące do kanonu sztuki francuskiej XIX w. dzieła Daumier’a wywarły znaczący wpływ na wielu młodszych artystów, nie tylko francuskich.