Stefan Żechowski uczył się w l. 1929-32 w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. W 1929 wstąpił do „Szczepu Rogate Serce”, przyjmując – jak wszyscy członkowie „Twórcowni” Stanisława Szukalskiego – starosłowiańskie miano Ziemina z Książa. W l. 1930-36 brał udział we wszystkich wystawach grupy. W 1936 poznał Emila Zegadłowicza, który zaproponował mu ilustrowanie swej powieści Motory. Wydana w 1937 z ilustracjami Żechowskiego, została prawie w całości skonfiskowana przez cenzurę. Praca nad książką dała jednak początek przyjaźni artysty z Zegadłowiczem. W domu pisarza w Gorzeniu Żechowski zetknął się z lewicującymi literatami, jak Leon Kruczkowski i in. Po wojnie sam wstąpił do PPR i należał do działaczy wprowadzających nowy ustrój na terenie Książa i w innych rejonach. Następnie przeniósł się do Zabrza, gdzie wstąpił do ZPAP i mieszkał do 1970, po czym ponownie osiedlił się w Książu Wielkim. Po wojnie uczestniczył w wystawach zbiorowych (w 1950 zdobył jedną z I nagród na I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w Warszawie), miał też kilka indywidualnych, m. in. Krakowie (1972), Nowym Jorku (1974), Kielcach (1983). W 1968 otwarto stałą ekspozycję jego prac w Muzeum Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym. Najbardziej znane z jego prac są rysunki, w których osiągał efekty bliskie fotografii pod względem dokładności odwzorowania. Z drugiej strony jego twórczość zadziwia fantazją ujęć i tematyki.