Cyprian Kamil Norwid (Laskowo-Głuchy k. Wyszkowa 1821 - Paryż 1883) – poeta, dramaturg, teoretyk
sztuki, malarz, rysownik i rzeźbiarz. Uczył się w gimnazjach warszawskich, a następnie w latach 1837-1839 w prywatnej szkole
malarstwa i rysunku Aleksandra Kokulara oraz (do 1842) w pracowni Jana K. Minasowicza. Równocześnie podejmował pierwsze próby
literackie. W 1842 wyjechał do Monachium, a później Wenecji i Florencji, tam kształcił się jeszcze w zakresie malarstwa i
rzeźby. Później przebywał w Rzymie, Berlinie, Brukseli, Paryżu, W 1852 wyjechał na dłużej do Nowego Jorku. Do Europy wrócił w
1854, najpierw do Londynu, a stamtąd do Paryża, gdzie spędził resztę życia. Od 1877 mieszkał w Zakładzie św. Kazimierza w
Ivry, przedmieściu Paryża. Tam też zmarł. Mało znaną poezję i twórczość literacką Norwida, trudną i dość hermetyczną,
„odkryto” dopiero w okresie Młodej Polski, za sprawą Zenona Przesmyckiego. Jego twórczość plastyczną - rysunki, akwarele,
obrazy olejne, prace graficzne – cechuje wielość wątków tematycznych - sceny biblijne, sceny z Nowego Testamentu, kompozycje
historyczne i alegoryczne, portrety, ilustracje do własnych utworów literackich, projekty nagrobków, a także sceny rodzajowe, często o
groteskowej, ironicznej wymowie. Prace artysty znajdują się, m.in. w zbiorach polskich Bibliotek (m.in. BUW, Kórnik, Biblioteka
Narodowa, Biblioteka PAN w Krakowie, Ossolineum, Biblioteka Polska w Paryżu) i Muzeów (m.in. MNW, MNK, NNP).