Stanisław Borysowski studiował w l.1926-31 w ASP w Krakowie pod kierunkiem W.Jarockiego, I.Pieńkowskiego i S.Kamockiego. W 1932 przebywał na stypendium Funduszu Kultury Narodowej we Włoszech. W tym samym roku został członkiem Towarzystwa „Sztuka“. W 1933-34 kontynuował studia w Oddziale Paryskim ASP w Krakowie pod kierunkiem J.Pankiewicza. W okresie II wojny św. przebywał we Lwowie, był członkiem Związku Radzieckich Artystów Ukrainy i kierownikiem spółdzielni, która dawała zatrudnienie, a zatem i możliwość przeżycia przebywającym tam polskim artystom. Od 1946 był profesorem i kierownikiem Zakładu Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, a w 1954-72 równolegle uczył w PWSSP w Gdańsku, gdzie od 1955 do 1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa. Współtwórca Grupy Toruńskiej w 1958, pozostawał jej niekwestionowanym liderem przez cały okres działalności ugrupowania, tj. do 1978. Twórczość artysty rozwijała się równolegle w dziedzinach malarstwa (również ściennego) i grafiki (szczególnie barwnej litografii i linorytu). Jego malarstwo, w swych początkach naznaczone wpływem szkoły Pankiewicza, podlegało w ciągu lat przemianom stylistycznym, z których najistotniejsza nastąpiła ok. 1956. Artysta odszedł od figuracji, zaczął tworzyć kompozycje abstrakcyjne, w które jednak często włączał sugestie przedmiotowe. Obrazy budowane były z wyraźnie zdefiniowanych, płaskich pól, zróżnicowanych kolorystycznie, walorowo i fakturowo, wchodzących nawzajem w dynamiczne konfiguracje, co sprawia, że prace są pełne ruchu, napięć, czasem dekoracyjne.