Bruno Schulz (Drohobycz 1892 – Drohobycz 1942) studiował na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej (1913-1914) i malarstwo w ASP we Wiedniu (1914-1915). Całe życie spędził w Drohobyczu, gdzie pracował jako nauczyciel rysunku w Gimnazjum im. Władysława Jagiełły (1924-1941). Utrzymywał przyjaźnie głównie w środowisku literackim, m. in. z Witkacym, którego odwiedzał w Zakopanem (1930) i z Zofią Nałkowską, którą od 1933 wielokrotnie odwiedzał w Warszawie. W 1938 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Obok literatury, która była główną dziedziną jego twórczości, uprawiał rysunek, grafikę (cliché verre – teka „Xięga Bałwochwalcza”, 1922) i ilustrację, przeważnie do własnych utworów. Zginął zastrzelony na ulicy w dniu eksterminacji drohobyckich Żydów.