Alfred Aberdam (Lwów 1894 – Paryż 1963) malarz związany z École de Paris; studia rozpoczął w 1913-14 w ASP w Monachium. Przerwał je jednak powołany do armii austriackiej. Ranny w walkach, dostał się do niewoli rosyjskiej i przebywał w obozach w Krasnojarsku i Irkucku. W 1920 wrócił do Lwowa, a w 1921-22 podjął studia malarskie w Akademii krakowskiej u T.Axentowicza, a w 1922-23 u A.Archipenki w Berlinie. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie pozostał na stałe. Był wpółzałożycielem Grupy Czterech (z Menkesem, Weingartem, Weissbergiem). Wystawiał na paryskim Salonie Jesiennym, w Galerie Zak i Berheim-Jeune. Wielokrotnie pokazywał swe prace na wystawach w Polsce – w Krakowie, Warszawie, i Lwowie. Od 1933 należał do warszawskiej grupy Plastyków Nowoczesnych. Po wojnie nadal mieszkał w Paryżu i uczestniczył w wystawach. W 1949 był w Izraelu; miał indywidualne wystawy w Tel-Awiwie i Haifie. Wystawiał także w Londynie. Retrospektywna wystawa jego prac odbyła się w 1970 w Genewie. Artysta malował krajobrazy, martwe natury i kompozycje figuralne – początkowo ujmowane w zwarte, mocne formy, a później miękkie, „rozwichrzone”, zwracające się w stronę coraz silniejszej ekspresji, a po 1950 nawet aluzyjnej abstrakcji.