rzeźbiarz, malarz, pedagog związany z Zakopanem, gdzie mieszkał od lat dziecinnych. Uczył się

w zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego (1896-1900), a później studiował na wydziale rzeźby

krakowskiej ASP pod kierunkiem K. Laszczki (1901/02 i 1903-1906). Przez rok kształcił się także w Akademii

w Wiedniu (1902/03). W Wiedniu spędził również rok 1906/07. Po powrocie do Krakowa uczęszczał jeszcze do

pracowni J. Pankiewicza w ASP. W czasie I wojny Był jednym z założycieli i aktywnym działaczem

Towarzystwa „Sztuka Podhalańska" w Zakopanem, od 1921 uczył kaligrafii i rysunków w miejscowych

szkołach, od 1922 publikował w prasie artykuły o sztuce. Jego twórczość rzeźbiarska to przede wszystkim

portrety, m.in. Stanisława Witkiewicza, Władysława Zamoyskiego, Karola Szymanowskiego oraz wizerunki

górali. Jako malarz tworzył głównie pejzaże tatrzańskie, w których dostrzegalne są wpływy Jana

Stanisławskiego i jego „szkoły”. Swoje prace po raz pierwszy pokazał w roku 1911 na „Wystawie

podhalańskiej” we Lwowie, a w latach późniejszych prezentował Je (rzeźby i obrazy) na licznych wystawach w

Zakopanem (z Tow. Sztuka Podhalańska), w Krakowie (TPSP), Warszawie (TZSP i IPS), Łodzi, Katowicach,

Poznaniu (PWK), we Lwowie, Nowym Targu, Morawskiej Ostrawie. Największy zbiór dzieł artysty znajduje się

z Muzeum Tatrzańskim im. Dr. T.Chałubińskiego w Zakopanem. Ponadto jego prace posiada Muzeum

Narodowe w Warszawie, Muzeum-Zamek w Kurniku, Muzeum KUL w Lublinie, a znaczna ich liczba trafiła

także do kolekcji prywatnych w Polsce i za granicą.