Wacław Taranczewski (Czarnków 4 III 1903 – Kraków 11 II 1987) studiował w latach 1921-1929 na przemian grafikę w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu u Jana Jerzego Wronieckiego i malarstwo w ASP w Krakowie u Fryderyka Pautscha i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Z tym ostatnim w 1929 przeniósł się do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie zakończył edukację w 1931. Od 1932 pozostawał w przyjaźni z Tadeuszem Piotrem Potworowskim. Wraz z uczniami Kowarskiego należał do grupy „Pryzmat” (1933-1939). W 1935 wyjechał do Paryża i stamtąd do Włoch. Po powrocie powierzono mu prowadzenie galerii pn. Salon 35 w Poznaniu, co czynił do wybuchu II wojny, organizując tam ponad 50 wystaw. W 1937 odbył z Potworowskim podróż do Grecji i Włoch. Lata wojny i okupacji przetrwał w Poznaniu, pracując jako robotnik i prowadząc tajne nauczanie rysunku. W 1945 został wybrany na pierwszego prezesa ZPAP i objął kierownictwo reaktywowanej Szkoły Sztuk Zdobniczych (od 1946 Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych). W 1947 otrzymał Katedrę Malarstwa Dekoracyjnego ASP w Krakowie i w 1950 osiadł tam na stałe. Jego malarstwo jest indywidualną, świadomą syntezą koloryzmu i tendencji bliskich kubizmowi. Cechuje je naturalna harmonia i koherencja kompozycji, koloru, planów przestrzennych. Taranczewski należy też do najwybitniejszych powojennych twórców malarstwa monumentalnego. Wykonał m.in. plafon auli Uniwersytetu Adama Mickiewicza (1947), freski w kościołach Najświętszej Panny Marii (1954) i św. Marcina w Poznaniu (1957), a także witraże w katedrach poznańskiej i warszawskiej.