Jerzy Truszkowski jako nastolatek grał w punkowej kapeli „Suka“ (1978-1980). Początkowo studiował filozofię w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1980-1981), następnie w Instytucie Wycho-wania Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1980-1986). W czasie studiów był związany z kręgiem „Kultury Zrzuty“, ugrupowania działającego na „Strychu“ w Łodzi, uczestniczył w wydawaniu niezależnego pisma „Tango“ (1983-1986). We wczesnym okresie był pod silnym wpływem Andrzeja Partuma i jego teorii nihilizmu pozytywnego, a także osobowości Stanisława Ignacego Witkiewicza, którym zajmował się na studiach. W latach 1983-1989 głównym nurtem jego twórczości były ekspresyjne performances, początkowo z towarzyszeniem grupy określanej, podobnie jak ich wspólne występy, mianem „Nihilistyczny Alians Orgiastyczny“ lub w skrócie „NAO“. Wystąpieniom performerskim Truszkowskiego towarzyszyły często malowane „tablice poglądowe“ (cykle „Nihilizm intelektu“, 1980-1985, „Słownik jest podstawą komunikacji“, 1984-1986, „Somnambuliczny System Symboliczny“, 1985 i in.). Od 1985 artysta, występujący wtedy zazwyczaj solo, dokonywał w czasie swych wystąpień samookaleczeń, wycinając skalpelem na rękach, twarzy i torsie symbole gwiazd, krzyży itp. („ppp-fff“, „Histeria filozofii“, Warszawa 1985, „Wielki Mistrz“, Lublin 1986). W latach 1986-1989 działał z grupą muzyczno-plastyczną „Sternenhoch“, w skład której wchodził m.in. Zbigniew Libera. Pod koniec lat 80. prezentował kilkakrotnie performances z Jackiem Rydeckim. Od końca lat 80. w jego twórczości dominować zaczęło malarstwo. W swych obrazach prezentował różne konfiguracje znaków i symboli, zwykle łącząc je z ideo-gramem sylwetki ludzkiej (cykle „Ludzkie Krzyże, Ludzkie Gwiazdy“, 1987-1989, „Nieśmiertelny Sztandar“, 1990, „Step, Śnieg, Krew“, 1991). Czerpał również inspiracje ze świata symboliki orientalnej. W połowie lat 90. zwrócił się ku sztuce mediów (fotografia, video), wykorzystując głównie dokumentację własnej twórczości z lat 80. Od 1990 wiele pisze i publikuje w katalogach oraz czasopismach. W latach 1992-1993 współredagował „Magazyn Sztuki“ Ryszarda Ziarkiewicza. Jest autorem pionierskich opracowań: Sztuka krytyczna w Polsce. Część 1: Kwiek. Kulik. KwieKulik. 1967-1998, Poznań 1999 i Andrzej Partum 1938-2002, Warszawa 2002 oraz książki dokumentującej własną twórczość: Histeria filozofii, Poznań 2000.